"Drogi" Emilii Pluty
Wśród prac nadesłanych na tegoroczną, XIX edycję Konkursu Fotografii Górskiej „Lawiny”, pragniemy zaprezentować Państwu intrygującą propozycję autorstwa Emilii Pluty, zatytułowaną „Drogi”.
Tegoroczny temat konkursu, „Góry nieoczywiste”, jest zaproszeniem do poszukiwań wykraczających poza klasyczne, pocztówkowe ujęcia. Jak czytamy w wezwaniu konkursowym, stawiamy na subiektywność spojrzenia, a nie topograficzną precyzję i zachęcamy do nadsyłania prac konceptualnych czy symbolicznych. Praca Emilii Pluty jest doskonałą ilustracją takiego właśnie podejścia – to dzieło, które odchodzi od dosłowności, by stać się wizualną refleksją nad samą naturą górskiego doświadczenia.
Dwa oblicza doświadczenia
Autorka prezentuje nam dyptyk, czyli kompozycję złożoną z dwóch zestawionych ze sobą fotografii. Ten świadomy zabieg formalny natychmiast ustawia wizualny dialog i prowokuje do porównań.
Panel lewy to obraz znajomy, niemal klasyczny dla fotografii górskiej. Widzimy realistyczne, czarno-białe ujęcie szlaku wijącego się po grani w kierunku szczytu. To świat fizyczny, namacalny – przedstawienie trudu wędrówki, przestrzeni i dynamicznego nieba. To droga, którą przemierzamy stopami.
Panel prawy stanowi wyraźne przeciwieństwo. Otrzymujemy obraz przetworzony, przypominający negatyw lub silnie zgeometryzowaną abstrakcję. To pejzaż chłodny, odrealniony, w którym ośnieżone stoki lśnią upiorną bielą na tle niemal czarnego nieba. Znika tu czytelna ścieżka, a góra staje się niemal symbolem, bytem ze snu lub wewnętrznego przeżycia.
„Drogi” – synteza i znaczenie
Siła pracy Emilii Pluty nie leży w żadnym z tych obrazów z osobna, lecz w napięciu, jakie rodzi się między nimi. Kluczowy jest tu tytuł – „Drogi”, użyty w liczbie mnogiej.
Autorka zdaje się mówić, że doświadczenie górskie nigdy nie jest jednowymiarowe. Nie jest to tylko topograficzne zdobywanie szczytu (panel lewy). Równolegle do fizycznej wędrówki odbywa się w nas inna podróż – droga wewnętrzna, psychiczna, duchowa (panel prawy).
„Drogi” Emilii Pluty stają się w ten sposób uniwersalną metaforą dwoistości percepcji. Pokazują, że góry to jednocześnie konkretne miejsce na mapie i subiektywny stan umysłu. Praca ta, rezygnując z dosłowności na rzecz konceptualnego zestawienia, idealnie wpisuje się w poszukiwania „Gór nieoczywistych”, zapraszając każdego z nas do refleksji nad własnymi, wewnętrznymi pejzażami.
 |
| "Drogi" Emilii Pluty. |
Łukasz Cyrus, 2025